Het was een frisse nacht. Gelukkig hebben we een extra dekbed meegekregen in San Francisco. We gaan weer op tijd vertrekken, omdat we de dag lekker willen benutten. We stellen de navigatie weer in en opeens gaat Truus ook weer na een aantal dagen stilte tegen ons praten. Ik heb geen idee wat we verkeerd tegen haar gezegd hebben. Ze deelt ons mee dat onze rit 400 km lang zal zijn. We spreken haar niet tegen, bang dat ze anders weer de weg niet vertellen wil.
De interstate I84 schiet lekker op. Mooie vlakke snelweg waar op een bepaald moment zelfs 80 mijl per uur gereden mag worden. Wat neer komt op ongeveer 130 km/per uur. Dat doen wij maar niet en laten de grote vrachtwagens ons voorbij razen om vervolgens de heuvel op hun weer met gemak in te halen.
Onderweg moet je echt even kijken waar je wilt pauzeren. De parkeerplaatsen liggen niet voor het oprapen, maar als je er dan één gevonden hebt dan krijg je ook wat. Keurig aangelegde plaatsen met picknictafels en goed onderhouden toiletten. Er stond een bord naast een gebouwtje met de tekst "free coffee". Achter de grote pompkannen zaten twee oude dametjes, ja we mochten er ook een koekje bij nemen. We hebben geen idee van wie dit initiatief uit gaat. Wellicht vanuit de staat Oregon. De dames hebben de gepensioneerde leeftijd inmiddels al bereikt, maar misschien dat dit ook wel weer vrijwilligers zijn. Volgens mij drijft dit land daar op. Ook bij de bezoekerscentra van parken en toeristische attracties staan ze altijd paraat. Compleet met naambordje met voornaam en daaronder de tekst "vrijwilliger". Bij de Columbia River 2 dagen terug had er één zelfs een onderbordje aan hangen "vanaf 2008".
Ze zijn alemaal even vriendelijk en op onze volgende rustplaats waar we onze lunch nemen is ook een informatiedesk. We worden door Jim (ook weer ruim de 65 gepaseerd) uitgebreid te woord gestaan en overladen met folders en informatie. We besluiten op advies van Jim bij Bliss de interstate te verruilen voor de Thousand Springs Scenic Byway (hwy 30). Het eerste stuk is inderdaad prachtig, de Thousand Springs zijn watervallen die uit de lavarotsen naar beneden stromen. Het laatste deel is voornamelijk agrarisch gebied. Het voordeel van deze route is dat we de Perrine Memorial Bridge van de zuidzijde naderen. Dat is de mooiste zijde van de brug om foto's te nemen. Je mag er zelfs legaal vanaf basejumpen. Basejumpen is het met een parachute vanaf een object springen, in dit geval een brug. We hebben er drie naar beneden zien gaan.
Toen we terug liepen naar de camper bleek één van de schoenen van Jolanda stuk te zijn, terwijl ze nog geen jaar oud zijn. Dat is balen. Geluk bij een ongeluk, we staan op nog geen 100 meter van een schoenenwinkel geparkeerd. Wat kunnen vrouwen dat toch goed uitkienen. Gelukkig zijn we geslaagd en steken we daarna de brug over voor de laatste 7 km naar onze Koa camping. Camper eerst nog even ontdaan van het vuile water, zodat we morgen met lege tanks kunnen vertrekken.
 |
| Thousand Springs |
 |
| Perrine Memorial Bridge |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten